เกื้อ, เกื้อกูล หมายถึง ก. อุดหนุน, เจือจาน, เอื้อเฟื้อ, เผื่อแผ่.
(ปาก) น. รองเท้า, ลักษณนามว่า คู่ หรือ ข้าง, ราชาศัพท์ว่ารองพระบาท หรือ ฉลองพระบาท.
น. เหล็กรูปโค้งสําหรับรองกีบม้า.
ว. จวน, เจียน, แทบ, หวิด.
ก. จวนเจียน, จักแหล่น.
น. ชื่อนกชนิด Corvus splendens ในวงศ์ Corvidae รูปร่างคล้ายกา แต่ตัวและปากเล็กกว่า ด้านหลังท้ายทอยสีเทา,อีแก ก็เรียก.
ส. คําใช้แทนผู้ที่เราพูดด้วยซึ่งเป็นผู้ที่สนิทสนม หรือผู้น้อย,เป็นสรรพนามบุรุษที่ ๒; (ปาก) คําใช้แทนผู้ที่เราพูดถึง,เป็นสรรพนามบุรุษที่ ๓.
ว. มีอายุมาก เช่น แก่ไปทุกวัน ไม้แก่ เด็กคนนี้แก่กว่าเด็กคนนั้น,อยู่ในวัยชรา เช่น คนแก่ หญิงแก่, จัด เช่น เหลืองแก่ แก่เปรี้ยวแก่หวาน; โดยปริยายหมายความว่า จัดเจน หนัก หรือยิ่งไปในทางนั้น เช่น แก่สังคม แก่วิชา แก่เหล้า แก่เล่น แก่ไฟ.